Με μια τρυφερή ανάρτηση στο Facebook επέλεξε ο Φοίβος Δεληβοριάς να αποχαιρετήσει τον Τζίμη Πανούση. Οι δύο καλλιτέχνες συνδέονταν από βαθειά φιλία και αυτό αποτυπώνεται και στα λόγια που διάλεξε ο Φοίβος, όπως για παράδειγμα η κατακλείδα:
«Κι εγώ είμ’εδώ μαζί με τη γενιά μου ολόκληρη, θα βγούμε απόψε που είναι Σάββατο και θα σε συζητήσουμε. Και θα αναγνωρίζουμε ο ένας στον άλλον το αγκάθινο στεφάνι σου.»
Οι δύο τραγοδοποιοί συνδέονται θα λέγαμε από μια "εκλεκτική (καλλιτεχνική) συγγένεια" εκτός από την προσωπική φιλία. Όπως η μοναδική ζωντανή εκτέλεση από τον Φοίβο Δεληβοριά στο "γυφτάκι" του Πανούση. Αλλά κι εκείνη η φορά το 2015 όταν ο Δεληβοριάς ανέβασε στη σκηνή του Passport τον Τζιμάκο και τραγούδησαν μαζί τη διασκευή του ρεμπέτικου τραγουδιού «Θέε μου μεγαλοδύναμε» με αλλαγμένους -σατιρικούς- στίχους διαχειρός Τζίμη Πανούση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα κείμενο του 2011 από τον Φοίβο Δεληβοριά για τη μουσική του Πανούση, βρίσκεται ακόμα και σήμερα αναρτημένο στο προσωπικό site του καλλιτέχνη. Σε αυτό το σημείωμα ο Δεληβοριάς έγραφε:
Μπαίνω κάθε φορά σ’εκείνο το περίεργο μέρος, σ’εκείνο το μαύρο μαγαζί, κάτι ανάμεσα σε σκυλάδικο και βερολινέζικη ντίσκο. Δίπλα μου κάθονται οπαδοί ομάδων, παλαιοροκάδες, κυρίες του καλού κόσμου, μέταλλα και φλωράκια, ναρκισσευόμενοι διανοητές και έντεχνοι μουτζαχεντίν. Όλοι νιώθουν αμήχανα ο ένας πλάι στον άλλον, αν τους αφήσεις μόνους λίγη ώρα εκεί μέσα θ’αρχίσουν οι εχθροπραξίες. Και ξαφνικά εμφανίζεται ένα παιδί με γελαστά μάτια, που έχει ντυθεί παπάς ή μαρξιστής του 19ου αιώνα ή έχει φορέσει απλώς τα ρούχα της μαμάς του. Χειροκροτάει τον εαυτό του σα μωρό κι αμέσως θέλουμε να τον προστατεύσουμε, ενώ ξέρουμε πως ήρθε να γκρεμίσει... Μέσα σε τρεις ώρες - κι ενώ εσύ παγιδεύεσαι απ’το γέλιο σου - εκείνος έχει κλέψει την ταυτότητα απ’την τσάντα σου, δεν μπορείς να’σαι πια οπαδός, στεγνός ιδεολόγος, να θεωρείς πως όσα επιθυμεί η γλώσσα έχουν όρια. Υπάρχουν καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν τη βία απέναντι στο κοινό για να αντιληφθεί εκείνο την άλλη βία, που προκύπτει από την κοινωνία. Δεν είναι αυτή η περίπτωση του Τζίμη Πανούση. Η βία του Τζίμη είναι χαρμόσυνο γεγονός, είναι η συνειδητοποίηση πως όλα όσα μάζευες, όλα τα φράγματα που έβαζες στη ζωή σου, δεν τα χρειάζεσαι, μπορεί κάποιος να στα κλέψει κι εσύ απλά να αισθανθείς ελεύθερος. Ο Πανούσης δεν σε «προβληματίζει». Αυτό το κάνουν οι φιλότιμες μετριότητες. Ο Πανούσης σε καθαρίζει εντελώς, πληρώνοντας ο ίδιος ό,τι ψυχικό κόστος χρειάζεται. Στην Ελλάδα, χώρα που οι διάφορες ορθοδοξίες ξαγρυπνούν για να βρουν τι έκανες λάθος, σε διαγράφουν, σε αφορίζουν, σε ταπεινώνουν στην δημόσια πλατεία έτσι κι αγγίξεις το νερό με το ποδαράκι σου, ο Τζίμης έρχεται ήρεμος και φιλικός και σε πετάει κατ’ευθείαν στην κολυμπήθρα.
